Życzenia

 

( Nie taki post planowałam na Nowy Rok, ale moje planowanie nie wyszło niestety. Mam nadzieję, że jutro będzie taki post jak chciałam, ale to już będzie 1 styczeń 2021 , a chcę Wam życzenia przekazać 31 grudnia 2020 roku ). 

Mam nadzieję, że się zdopinguję i wrócę do Was 😍

 

MIAŁO BYĆ , A NIE BĘDZIE :(.

Uwielbiam fiołki wonne  i czekałam na ich widok na trawniku w moim ogródku.

Gdy byłam tam na początku marca, jeszcze ich nie było. Później już nie poszłam, zbyt wielu ludzi wchodziło i wychodziło z terenu ogrodów i wolałam nie ryzykować z wiadomych powodów. Chodziłam i chodzę na spacery z Pepą starając się ludzi omijać, zresztą oni mnie też. Wczoraj poszłam na miejsce, gdzie widziałam fiołki w zeszłym roku, no i w tym roku na szczęście też były. Widziałam więc fiołki na trawniku, chociaż nie w moim ogródku. 

  
Popatrzcie jak Pepa na mnie "krzywo popatrzyła":), gdy zerwałam kilka, 

a ja chciałam z bliska na nie popatrzeć w domu.

2 kwietnia miałam jechać z koleżanką na tą wycieczkę:

https://www.funclub.pl/offer/platinum-amsterdam-i-poczdam-festiwal-tulipanow-i-miasto-palacow

Bardzo się cieszyłam, a szczególnie z Keukenhof, gdzie byłam 9 lat temu i marzyłam to miejsce, jak z bajki, zobaczyć ponownie. Niestety marzenia nie zawsze się spełniają. Pociechą są zdjęcia, które wtenczas robiłam, ale i żal, że nie będę tam spacerować i podziwiać tego miejsca w tym roku. Popatrzcie jak było:

10 kwietnia miał być rodzinny, świąteczny wyjazd na cztery dni w Pieniny, blisko Jeziora Czorsztyńskiego. Była radość, że będziemy razem przez klika dni, ale planu nie uda się zrealizować i nam wszystkim jest bardzo przykro z tego powodu.
To, co  miało być, nie będzie, pewno nie tylko moje plany nie będą zrealizowane. Niestety to, co się do tego przyczyniło, jest niespodziewane i niebezpieczne dla nas wszystkich. 
Pewno się zastanawiacie, czemu mnie tak długo nie było na blogu. Ja się po prostu zagubiłam w mojej codziennej, a właściwie wieczornej samotności i trudno mi jest znaleźć właściwą drogę, do jej pokonania. Muszę jednak z tym sobie dać radę, a szczególnie teraz. Mam nadzieję, że nasze spotkania tutaj, pozwolą nam przetrwać ten trudny czas. Dziękuję wszystkim, którzy myśleli o mnie, martwili się i pisali o tym. 

           Pepa też Wam dziękuje :)

MY :)

Pepa 

i ja życzymy WSZYSTKIM, którzy zaglądają do mnie 

Ponadto ja, bardzo dziękuję, że pamiętacie o mnie i 
otrzymuję od Was komentarze i życzenia :))).

Do zobaczenia na początku 2020 roku. Będę znowu na moim blogu i z Wami :).

NA SZCZĘŚCIE JUŻ WIDAĆ WIOSNĘ :)

Dzisiaj nie będzie narzekania, dość już z tym, tak myślę. Dzisiaj będzie stwierdzenie, że mam dużo pracy w ogródku, bo jesienią zaniedbałam go. Nawet liście zeszłoroczne są jeszcze na trawniku :(. Mam jednak nadzieję, że ogródek dzięki mojej pracy (chociaż to już nie ta sprawność, zdrowie i szybkość jaka była) i pomocników, będzie wyglądał tak jak chcę i jak powinien :). Szkoda, że zrobiło się zimno i okropnie wieje, bo trzeba zrobić przerwę niestety :(. Praca, pracą, ale wiosennymi pięknościami też, albo przede wszystkim, trzeba oczy nacieszyć. One przecież zachęcają do niej. Nie trzeba chyba nazywać kwiatków, bo myślę, że każdy je zna :). 

Pepa "wypatrzyła" 

na trawniku :).

Kos udaje, że na nas nie widzi :).

Wróbelek zaciekawiony zerka na nas :).

Dzwońca to ja podglądałam, szkoda, że był daleko od nas i było szare niebo :(.

Ponadto chcę się z Wami podzielić miłą dla mnie informacją. W najbliższą sobotę jadę na Ukrainę. Głównym celem jest Truskawiec, ale ma być też Lwów, Kołomyja, Drohobycz i Sambor. Cieszę się tym bardziej, że będę znowu z przyjaciółmi :))).

SAMA, SAMA, SAMA, ale na szczęście NIE SAMA też bywam:)

Sama codzienne domowe porządki, zakupy, gotowanie, spacery z Pepą, problemy zdrowotne, sprawy urzędowe, przeżywanie, tego, co dzieje się w moim kraju; strach, gdy wieczorem poczuję się niezbyt dobrze (skok ciśnienie), problemy z zasypianiem; żal, bo nie będzie tylu wyjazdów, jak było; obawa, czy dam radę przy pracach w ogródku, a czekam na to i na wiosnę;  brak optymizmu,  "szaro" (nie czarno) widzę moją przyszłość; 
chwilowy, mam nadzieję, brak ochoty do wszystkiego, nawet do bloga.
Muszę jednak powiedzieć, że mogę polegać na moich dzieciach. Zawsze, gdy czegoś mi potrzeba, lub muszę gdzieś pojechać, spełniają moje życzenia. Ponadto bez mojej prośby odwiedzają mnie, dzwonią, zabierają na wyjazdowe spacery, a w planach są i dłuższe wyjazdy.
W sobotę było słonecznie i pojechaliśmy nad Pogorię III. Jest tam gdzie spacerować i na co patrzeć, dlatego dość często tam bywamy, a tym razem była i niespodzianka.

Słoneczko świeciło,

lód się i łamał  (chyba mu ktoś pomagał) i topił.

Łabędzie chyba mają się już "ku sobie" :).

Kaczka dba o swoje piórka, aby spodobać się partnerowi :).

Byliśmy oczywiście z Pepą, ale 

spotkaliśmy Pana, który był na spacerze ze swoim pupilem, ptakiem. Ptak swobodnie fruwał, było słychać gdzie leci, bo miał do nogi przywiązany dzwoneczek, wracał, gdy opiekun  zagwizdał. Wypatrywałam go na drzewach, gdy zobaczyłam, ptak patrzył w moją stronę. Gdy robiłam "pstryk", ptak się odwrócił i odfrunął :(.

Na szczęście niedaleko znowu usiadł na drzewie. Tym razem mi się udało, chociaż był wysoko i gałązka mi przeszkadzała :).

Właściciel nam go przedstawił. Był to jastrząb Harrisa nazywany w Polsce myszołowcem towarzyskim. To ptak używany w sokolnictwie ze względu na swoją inteligencję, szybkie przywiązuje się do człowieka i świetną współpracę z nim.

Mam nadzieję, że chociaż nie żył w swoim środowisku, nie był nieszczęśliwy. 

Pepa się wybiegała na spacerze i po powrocie do domu, pewno nie zwróciła uwagi na wiosnę w nim :))),

tylko poszła spać.  

Mam nadzieję, że moje narzekanie o samotności jakoś wytrzymaliście. Nie mi jest z nią dobrze, chociaż muszę przyznać, że i takie chwile są. 

NASZ OSTATNI WSPÓLNY WYJAZD.

Ciężko mi było zdecydować się na napisanie tego postu. Zbierałam się do tego i zbierałam, ale się wreszcie zdecydowałam. Jest to relacja z ostatniego zeszłorocznego wspólnego wyjazdu z mężem.
Bliscy znajomi zaprosili nas w lipcu do siebie do Wiednia. Mieliśmy okazję spotkać się, porozmawiać, no i coś oczywiście zobaczyć. Dzisiaj pokażę Wam miejsca do których oni nas zawieźli. 

Laxenburg jest 17 km od Wiednia. Jest to mała miejscowość i jest tam piękny park o powierzchni 280 ha. W parku jest jezioro,

na nim sztucznie usypana wyspa. Na wyspie tej jest zamek, który mnie urzekł. 

Ten romantyczny zamek zbudowany został w latach 1801-1836 na polecenie cesarza Franciszka II. Niestety jego widokiem mogłam się nacieszyć tylko z daleka, bo byliśmy zbyt późno, aby popłynąć do niego. Prom już nie kursował :( 

Znajomi wiedzieli, że lubię ogrody. Pojechaliśmy do ogrodu kwiatowego Hirschstetten. Niestety zaczął padał deszcz :(

i zbyt dużo nie zobaczyliśmy. Zatrzymałam się przy mimozie,której kwiaty już przekwitały, 

fikus miał jeszcze ładne kwiatki,

ale podgryzała go jakaś "paskuda" :) .

Kolejne miejsce było 60 km od Wiednia. To Natural Hohe Wand znajdujący się w masywie Alp Wschodnich. Popatrzcie na widoki, a i kwiatki ładne  można zobaczyć.

Te kwiatki radzę oglądać z daleka, nie podchodzić zbyt blisko do nich , bo można polecieć w dół :).

Mam nadzieję, że miejsca, do których nas zawieźli nasi znajomi i Wam się spodobały :)))