DOPADŁA MNIE CHANDRA

Pisałam w październiku ubiegłego roku, że nie lubię jesieni. Może ona zachwycić kolorami, to prawda, ale później jest prawie pięć miesięcy bez zieleni i ten okres jest dla mnie trudny.Dni są coraz krótsze, słońce nie zawsze się pokazuje, jest szaro, mokro i zimno. Czasami śnieg to pobieli i jest ładniej, ma to swój urok, trzeba przyznać. Ale pojawiają się znowu problemy w utrudnieniu codziennego życia, np. komunikacyjne. W ostatnich dniach jestem jakaś przygnębiona, nic mi się nie chce, nic mi nie wychodzi, nie mam pomysłów. Byłam w ogródku, a tam bardzo mokro, złamana podpora do clematisów i zniszczony zawór wody. Kwiatki też zbyt chętnie nie wychodzą z  ziemi, a różanecznikowi chyba mrozy zaszkodziły. Chyba wszystko razem przyczyniło się do mojego złego samopoczucia. Dobrze, że chociaż ostatnio pięknie świeci słońce, ale to chyba za mało dla mnie.Kwiatki, które zobaczyłam to malutka pociecha, ale reszta jest smutna.

Wiem, że przyrody nie pogonię i wiem, że jak najszybciej muszę z tej apatii wyjść, ale pomarzyć chyba mogę i marzę o niebieskim niebie i kwiatach,

o kwitnących drzewach owocowych,

o zobaczeniu jakiegoś owada,

o górach bez śniegu ( no może troszkę zostać na szczytach, dla uroku )

i ciepłym morzu.

Mój piesek  też marzy o zielonej trawce w ogródku. Ma już dość wycierania  mokrych i brudnych łapek po spacerze.

No dobrze, nie będę aż tak wymagająca, ale niech będzie chociaż zielono.